საგარეჯოს რაიონში, თბილისიდან სამხრეთ აღმოსავლეთის მიმართულებით 70კმ - ში  მდებარეობს ტაფობი, რომელიც გარეჯის უდაბნოს სახელითაა ცნობილი.
ეს დიდი ისტორიული წარსულის მქონე კუთხეა. საუკუნეების მანძილზე “დავითგა­რეჯა” მოწინავე კულტურულ-საგანმანათლებლო ცენტრი იყო. მრა­ვალ­რიცხოვანი სასულიერო პირის გარდა, აქ მეურნე მოსახლეობა სახლობდა, რო­მე­ლიც როგორც “სამონასტ­რო გლეხთა” ფენა იყო ცნობილი. სამონასტრო ცხოვ­რების ჩაქრობის პარალელურად, გასული საუკუნის დასაწყისისთვის, რეგიონი გაუკაცურდა. ამ ფაქ­ტორ­მა გარეჯის უდაბნოს გეოეკოლოგიურ სისტემის – გეო­ლო­გიური გარემო, მცე­ნა­რე­უ­­ლი­ სა­ფარი, ცოცხალი ორგა­ნიზმები, ადამიანი - წონასწორობაში აშკარა დისბა­ლან­სი შეიტანა. ზემოთ ხსენებული პრობლემების გადაწყვეტა შესაძლებელია სას­მელ-სამე­ურნეო წყლის ალტერ­ნა­ტი­უ­ლი წყაროს მოძიებით, რომლის მარაგებს ადგილობ­რივი რესურსები უნდა შეადგენდნენ. მათ უნ­და დააკმაყოფილონ რეგიონში შერჩენილი მოსახლეობის მოთხოვნილება სასმელ-სამეურ­ნეო წყალზე, ხო­ლო “გარეჯის უდაბნოს” გეოეკო­სისტემა უზრუნველყონ მისი რეაბილიტაციისათვის საკ­მარისი რაოდენობით. კომ­პლექსური გეოლოგიური, ჰიდროგე­ოლო­გი­ური და გეოფი­ზიკური  კვლე­ვების ჩატარების შედეგად, უნდა გამოვლინდეს ადგილობრივი, მი­წის­ქვეშა წყლე­ბის საბადო, რომლის შემდგომი ათვისება განხორ­ციელ­დე­ბა ჭა­ბუ­რ­­ღი­ლების ბურღვის გზით.